* به دلیل شیوع ویروس کرونا و رعایت فاصله گذاری اجتماعی از خدمات وکالت غیر حضوری ، مشاوره تلفنی و گفتگوی آنلاین - تصویری ما استفاده نمایید.
هرگاه زوجین عقد دائم (نه صیغه موقت) تمایل و تفاهم به جدایی و طلاق داشته باشند می توانند از طریق ثبت توافقات خود در خصوص حق و حقوق زوجه و فرزند مشترک در توافق نامه اقدام به طرح دادخواست طلاق توافقی نمایند
در حال حاضر، هرگاه زن و شوهر تمایل داشته باشند که به صورت توافقی از هم جدا شوند، باید یکی علیه دیگری به دادگاه دادخواست داده، تقاضای صدور گواهی عدم امکان سازش نماید. ماده ۲۶ قانون حمایت خانواده در طلاق توافقی، ارجاع زوجین به حکمین (داوران) حذف شده است و به جای آن زوجین به یکی از مراکز مشاوره خانواده ارجاع داده می شوند.
البته زوجین می توانند خود از ابتدا به این مراکز مراجعه کنند و سپس دادخواست طلاق دهند. قانون حمایت خانواده در این خصوص مقرر می دارد: « در صورتی که زوجین متقاضی طلاق توافقی باشند دادگاه باید موضوع را به مرکز مشاوره خانواده ارجاع دهد. در این موارد طرفین می توانند تقاضای طلاق توافقی را از ابتدا در مراکز مذکور مطرح کنند.»
با توجه به اینکه در طلاق توافقی، زن و شوهر در امور مالی و غیرمالی مرتبط با ازدواج با هم به توافق رسیده اند و تمایل به جدایی با رضایت و توافق دارند، بدیهی است که دادگاه ها هم از رسیدگی طولانی و با وسواس خودداری می کنند و موضعی سهل گیرانه دارند. باید اشاره کرد که برای گرفتن طلاق توافقی زوجین از هم نیازی به شرایط و دلایل محکمه پسندی وجود ندارد. در طلاق توافقی زن و شوهر با توجه به شرایط و وضعیت خانوادگی خود به این نتیجه میرسند که دیگر نمیتوانند با هم زندگی کنند و در مورد جدایی به توافق میرسند. بنابراین به طور مشترک در دادگاه خانواده حاضر میشوند و صدور گواهی عدم امکان سازش برای اجرای صیغه طلاق توافقی را درخواست میکنند. تمام شرایط مالی و غیرمالی مربوط به عقد نیز با توجه به توافق زوجین منظور میشود.